Zaman Kaybı

Bazen örtemezsiniz gerçekleri, isterseniz her şeyi değiştirin. Kimliğinizi, şehrinizi, gülüşünüzü, tipinizi, vücudunuzu... Aklınıza ne gelirse. Zamanı nasıl kullandığınız da değiştirmez gerçeği, ya kazanansınızdır bu hayatta ya da kaybeden. Direkten dönmek sadece laftadır. Ne olursa olsun ya kazanmalısınız ya da kaybetmeli. Sadece zaman kaybıyım, bakıyorum çabalayıpta ulaşamadığım hayallerimin arkasından...

Sadece zaman kaybıyım işte, tam kazanacağını düşünürken elde avuçtakini de kaybeden olmayı defalarca tadanım. Hep boğuşanım hayat denilen canavarla. Birileri gibi olmak değildi istediğim, kendim olmak için savaştım hep. Hırs değil, şevkle uğraştım. Hep kaybediyorum sebepsizce.

Sevdim kaybettim,

Adadım kaybettim,

Kazandım kaybettim,

Aslına bakarsanız, yaşadım ve kaybettim.

Amacım yazımdan yola çıkarak kaybedenler klübü oluşturmak değil. Dedim ya en başında içimde ki deliyi susturamıyorum ben. Kaybetmek içimde bir deli yarattı ve ben bu deliyle uğraşıyorum.

Hayatımda intihara bu kadar yaklaşmadım belki de. Maddi-manevi çöktüm. İçimde ki deli artık daha sesli, beni bastırırcasına, daha hızlı daha sesli konuşuyor. Her anımda kulağıma fısıldıyor. Sesimi dışarı çıkaramıyorum. Konuşmuyorum, konuşamıyorum kimseyle. İçimle uğraşmaktan dışarıyla ilgilenemiyorum ve ben artık çok yoruldum...

Bazı insanlar şanslı doğar, hiç bir şey yapmalarına gerek yoktur. Her şey doğuştan hazırdır onlar için. Çırpınmazlar, istemezler, kaybetmezler. Hep iyi iyiyi çeker. Ben o bazılarından olamadım. Olamıyorum. Kendi talihimi kurtaramıyorum. İşin kötü yanı kurtarabileceğim yaşlarımı tüketiyorum. Her an eksiliyorum. Eksiye düşüyorum. 

Kendimi değiştirmeye çalışıyorum. İleriye götürmeye. İçimde ki delinin tonu kısıldığında, dinlenmeye çekildiğinde dalıp düşünüyorum, arkamı toplamaya çalışıyorum. Çıkan tek sonuç eksi! Hiç artıya çıkamıyorum. 

Yaşamak gerçekten boş geliyor artık. Enerjimin iyice çekildiğini hissediyorum. Klavyenin tuşlarına basmak bile zor geliyor. Lütfen içimde ki deli, rica ediyorum. Ölmeme izin ver...

                                                                          Mustafa Selim YÜCEDAĞ

Seçim

Yalnızlık benim seçimimdi. Hep öyle düşündüm. Düşünmek zorundaydım. Sağlıklı düşününce, kim yalnızlığı seçer ki? Ben hep bir şeyler istedim. O istediğim şeyler ya çok geç oldu ya da hiç olmadı. Ben de yalnızlığı seçtim. Hemde kalabalıkların ortasında yalnızlığı seçtim.

Her an hırpalanıyorum. İnsanlar hırpalıyor, sesler hırpalıyor, hayat hırpalıyor, en fazla da hastalığım hırpalıyor. Her gün ömrümden 5 gün harcıyorum. Kimse farketmiyor ama çok yoruluyorum. Bu yaşıma kadar hep başkaları için yaşadım. Kendim için yaşamayı denedim ama hep yargılandım. Bende yalnızlığı seçtim. Hemde kalabalıkların ortasında ki yalnızlığı.

Kafası güzel birinin yalnızlığı bu çok tınlamayın. Gerçi kim okuyor ki? Kim okur ki? Sigara yasak, alkol yasak, uykusuzluk yasak... Kim takar ki... Ben yalnızlığı seçtim. Hemde kalabalıkların ortasında ki yalnızlığı.

Canım acıyor çoğu zaman, bazen kanıyor biryerler. Yatağa geçtiğimde başlıyor sancılar, uyku, uyku değil bayılmak. Yalnızlık eziyor içimi. Kanatıyor vücudumun muhtelif yerlerini. Manevi kanatmak değil sadece maddi kanıyorum gecenin muhtelif saatlerinde. Çok ta aldırmayın kafası güzel birinin hikayesi işte. Ben yalnızlığı seçtim. Hemdr kalabalıkların ortasında ki yalnızlığı...
                                  Mustafa Selim YÜCEDAĞ

O Bank

Sen varken kelimelerim kağıtta bile gülücükler saçardı. Sen gittin dilim öksüz kaldı...

Ben aslında seninle her an konuşuyorum. Hani derlerya hissedermiş insanlar kendilerini düşünenleri. Belki diyorum hissediyordur. Belki sesini duyarım bir şekilde. Sana şarkılar söylüyorum, şiirler yazıyorum, sonra bir de okuyorum. En güzel iltifatları hep sana yapıyorum. Arabam duymasın, seni ondan daha çok seviyorum. Bilirsin arabaları ve arabamı ne kadar çok sevidiğimi. İşin güzel kısmı seninle konuşuyor olmam. Kötü olanı ise bunları yaparken gözlerimi kapatıyor olmam. 

Ben yapamıyorum...

İnsanın göğüs kafesi dar gelir mi bedenine? Kokun gitti nefes alamaz oldum...

Eli, ayağı geçtim, içi üşürmü insanın istisnasız her an? O banktan kalktığın andan beri üşüyorum...

İnanamıyorum, aklım mantığım bir türlü kavrayamıyor. Kalp atışın hala kulağımda, şakaklarımda. Hissediyorum... Sıcaklığın, gülüşün, bana bakarken ki nedensiz gülüşün,,, Hepsi dün gibi.

Unutmaya çok çalıştım. Çok uğraştım. Hani varya bir söz "Kendimi unuttum ama onu unutamadım." diye. Durumu özetleyecek yek cümledir. 

Artık unutmaya çalışmıyorum. Yaşıyorum. Sen olmadan seni yaşamanın beni mutlu ettiğini keşfettim. Çok merak ediyorum, insanlar ikinci kez aşık olabiliyor diyorlar. Bense kopamadım bile senden. 

Geçen farkettim, gülüşüm değişmiş. Hatta gülüş olmaktan çıkmış. Gülemiyorum, güldüğümü düşündürtüyorum. 

Velhasıl kelam; Ben hala o bankta oturuyorum...

                                                                                                        Mustafa Selim YÜCEDAĞ

Zamanın da Atılmış Başlık

Sessizliği seçtim ben yıllar önce, tıpkı senin bensizliği seçtiğin gün gibi...

Sadece boş konuştum seçimimi yaptığım günden sonra. Maksat muhabbet olsun misali. Doldurmadım cümlelerin içini. İçimden konuşuyorum dolu dolu cümlelerimle. Bir gözyaşı varsa içimde ki cümlelerde dökülecek, dışarı akıtmadım hiçbir damlasını.

İçime ağlamayı öğrendim sessizliği seçtiğim günden sonra...

Sessizlik soğuk, yıpratıcı ve yıkıcı. Hep hasta gibi hissettirir kendisini insana. Ve hastayım. Sensizliğin getirdiği sessizlikle hastayım. Cümlelerim boş. Öğrendim içimden konuştuklarımı klavyenin tuşlarına vurmayı. Bazen iyi geliyor, bazen okudukça daha çok sessizliğe gömülüyorum.

Kara delik gibi sessizlik...

Yutuyor insanı, kalbinin atışını duyuyorsun, Kan akışını hissediyorsun şakaklarında. Tıpkı migren gibi beynin içinde olduğu küreye sığmıyor, deliriyorsun. Göğsün kalbini daraltıyor ve içinden konuştukça yakıyorsun bir sigara daha.

Saklamaktır sessizlik, aynı zamanda saklanmak...

Her sigara da, her açtığın bira da, rakının ilk dublesinde ve masadan kalkamayacak durumda olsan bile son dublesinde. Gömersin cümlelerini bazen şişelere, bazen kadehlere. O gömdüğün cümlelerini içersin yudum yudum, içini bulandırsa bile, miğdeni kaldırsa bile. Bazen o cümleleri çok fazla gömersin kadehlere, sessizliğine içersin. Notalara gömersin müzik olur kulağına çarpar, kadehlere gömersin iç organlarına çarpar. Sarar dört bir yanını içinde ki cümleler. Sonra bir vakit gelir kusarsın, defalarca kusarsın. Çekersin sifonu, defalarca çekersin, cümleler gitti zannedersin. Uyuya kalırsın bir köşede. Sabah kendine sarılmış bulursun kollarını. Kalkarsın yüzünü yıkamaya ve aynaya bakarsın o ağrıyan başınla. İşte o an kırbaç gibi vurur sessizlik yüzüne. Yüzünün ortasında kırbaçın izini, acısını hissedersin.

Sessizlik böyledir işte, bir kere alıştınmı bırakamazsın, yüzleşirsin her saniye kendinle...

                                                                                                        Mustafa Selim YÜCEDAĞ

Nefret Ediyorum

Sadece Kendimden...